Zij gingen u voor

Pieter van Delden en Hans van Andel

Pieter van Delden: “In de grote stad heb je weinig feeling met de natuur. Wij vinden het belangrijk dat kinderen kennismaken met de diversiteit ervan. In ARTIS verbazen we ons over al die beesten die er zomaar zijn en hun onderlinge verschillen. Bijvoorbeeld de zebra’s: als je ze in Afrika ziet, in een grote kudde, merk je dat er niet één hetzelfde is, ze hebben allemaal een uniek strepenpatroon. Dat is toch heel bijzonder?

Dat er zoveel dieren uitsterven doordat hun habitat bedreigd wordt, doet ons wel wat. Binnen redelijke grenzen zouden we allemaal een bijdrage moeten leveren om het tij te keren. Het is toch vreselijk dat een derde van ons voedsel wordt verspild? We proberen hier bewust mee om te gaan, door minder vlees te eten, en ons te realiseren dat niet alles vanzelfsprekend is.

Wij hebben geen nageslacht en geen naaste familie. Ons vermogen nalaten aan verre familieleden vonden we zonde, want dan gaat er zoveel belasting vanaf. Veel liever kiezen we voor doelen die ons  aan het hart gaan. Dat de overheid terugtreedt, betekent dat wij particulieren een stapje naar voren moeten doen. In Nederland is er nog niet echt een cultuur van geven. Wij hebben samen besloten om een lijst te maken van doelen waar wij achter staan. 

Het opstellen van de lijst heeft maanden geduurd: onderzoek doen, toevoegen en schrappen. Onze vakbond staat er op, zo noemen we het COC altijd. Verder staan het Muziekinstrumentenfonds, het Joods Historisch Museum, het Nationaal Ballet en het Concertgebouw op de lijst. De focus ligt op cultuur en natuur, met sport hebben we niet zo veel. We volgen de actualiteit: we hebben een theater van de lijst afgehaald omdat de overheidssubsidie werd ingetrokken. Als je dat nu in je testament opneemt, en je gaat pas over 20 jaar dood, zijn ze er misschien niet meer. Daaraan kun je dan beter tijdens je leven geven. Uiteindelijk zijn we op een lijst van 17 goede doelen uitgekomen. We vinden het mooi als het goede doel eeuwigheidswaarde heeft. Net als het Muziektheater en het Concertgebouw is ARTIS een anker in de stad. 

In ARTIS waarderen we de bomen, het huilen van de wolven, hoe een giraffe zo prachtig kan lopen. Maar ook samen poffertjes eten als een van ons jarig is. ARTIS heeft meer te vertellen dan zomaar een dierentuin. Het geld dat we zullen nalaten, zal specifiek naar educatie en instandhouding gaan.”

Hansje Poederbach

"Je kunt wel zeggen dat ik een emotionele band heb met ARTIS; de dierentuin herinnert me aan mijn jeugd. Ik ben geboren en getogen in de Amsterdamse Oosterparkbuurt. Mijn vader was daar huisarts en mijn ouders waren goed bevriend met de heer Jacobi, de toenmalige directeur van ARTIS, en zijn vrouw. Ik kan me herinneren dat meneer Jacobi ooit een langharige cavia voor mij heeft meegenomen. Zo ging dat in die tijd.

Ik kom nog altijd graag in ARTIS. Mijn lievelingsplek? Dat is bij de olifanten, daar ben ik dol op, eigenlijk altijd al geweest. Ik ben sowieso een dierenliefhebber. Mijn hele leven heb ik dieren gehad: katten, konijnen, schildpadden, vissen en vogels.
 

Nu woon ik alleen in een appartement en ben ik veel weg. Ik houd het dus op dit moment heel bescheiden bij parkieten en een goudvis. Nadat ik door middel van een notariële akte een aantal jaren geld had geschonken aan ARTIS, heb ik kort geleden besloten een legaat aan ARTIS op te nemen in mijn testament. ARTIS is een prachtige dierentuin, maar de oude verblijven van de leeuwen en de andere katachtigen gaan me aan mijn hart. Die zijn veel te klein. Er moet echt wat gebeuren. Ik zou willen dat mijn legaat daaraan wordt besteed. Zo heb ik het ook laten vastleggen door de notaris."

Gerard Biesot

“Mijn vrouw Gerda en ik hielden altijd al van dieren. Zij was van de natuur, ik meer van de cultuur. We vulden elkaar aan. We hadden een heerlijk leven samen. We reisden veel, zagen de hele wereld.  Naar Madeira in mei, want ze hield zo van bloemen. Het liefst zag ze mij ploeteren in de aarde in de tuin: ik was de tuinman, zij degene die van de tuin genoot. Die taak is minstens zo belangrijk. Ook in ARTIS waren het niet alleen de dieren maar ook de bloemen en planten die haar aandacht altijd trokken.

Een paar jaar geleden is Ger zeer onverwachts overleden. Toen zij ging hemelen, ben ik gaan nadenken: wij hebben geen kinderen en geen naaste familie, maar wel een huis en spullen. Wat gebeurt daarmee als ik er niet meer ben? Sommige zaken liggen voor de hand: mijn miniatuur-autoverzameling van 8.000 exemplaren gaat naar Automuseum Louwman, de piano schenk ik aan de muziekschool. Bij de notaris heb ik laten vastleggen dat de helft van de opbrengst van ons onbelaste huis in Amstelveen naar Carré zal gaan. De andere helft gaat naar ARTIS, in nagedachtenis van Ger, die zo hield van deze plek. Gerda wás ARTIS, als rasechte Amsterdamse."
 

 

"Ik herinner me hoe we in 2008 een weekend toerist waren in Amsterdam, al was Amstelveen vlakbij. We namen een arrangement in een mooi hotel en liepen de middag rond in ARTIS. Van de giraffen was ze een beetje bang, ik hoor haar nog gillen om die blauwe tong.

Bij de notaris heb ik laten vastleggen dat het geld specifiek bedoeld is voor innovatie ten dienste van het voortbestaan van ARTIS. Om Gerda te eren, wil ik anderen inspireren om ook om ARTIS te geven. Zo kunnen ook toekomstige geliefden met elkaar herinneringen maken op deze plek.”