‘Als ik de gibbons hoor, ben ik intens gelukkig’

"Mijn liefde voor de natuur is er al van jongs af aan. Ik maakte met mijn ouders lange trektochten in de Italiaanse bergen, van hut naar hut. De uitgestrekte verten maakten indruk. Na mijn middelbareschooltijd ben ik met Marja, mijn vrouw, een jaar lang langs nationale parken gaan reizen, met een tentje van 1 bij 2. In een besneeuwd Yosemite park waren we ’s nachts vergeten het vuur aan te houden, toen we gegrom hoorden. We dachten dat het beren waren, en zaten doodstil. Ik had beloofd met pannen en deksels lawaai te maken, maar ze waren al te dichtbij. Tot onze opluchting bleek het een kudde bizons. Ook niet ongevaarlijk, trouwens. Als de natuur zo dichtbij komt, voel je er heel veel respect voor.”

U bent nu de nieuwe directeur van ARTIS. Hoe ging dat?

“Drie jaar geleden zat ik met vrienden in de Hollandse Tuin, met een biertje en een pizza erbij. We hadden het over het leven. Marja en ik hadden net een kindje gekregen. Ik zat op een op een mooie plek bij McKinsey, waar ik als adviseur op het gebied van energie werkte. Maar ik wilde concreter aan de slag; een positieve invloed hebben op mensen en de wereld. Ik zocht zingeving. Liefst in en voor Amsterdam én iets met mijn passie voor natuur. De volgende dag heb ik toenmalig ARTIS-directeur Haig Balian een e-mail gestuurd, met een knipoog: “je kent me niet, maar ik ga je opvolgen.”

Hoe reageerde hij?

“We hebben diezelfde week samen geluncht. Hij zei dat er geen vacature was. Maar vanaf toen ben ik pro bono betrokken geweest bij ARTIS. Zo was ik mede-oprichter van de ARTIS-Kring. En gaf ik advies bij het vernieuwen van de missie en visie. Het viel op: elke keer als ik uit ARTIS thuis kwam, bleef ik maar vertellen. Over de mensen die met zoveel passie voor hun vak hier aan het werk zijn. Ik leerde steeds meer over ARTIS, niet alleen over de dieren en planten, maar ook over de geschiedenis en het erfgoed. Micropia, het onzichtbare leven. Het Planetarium, waar we onder leiding van André Kuipers vanuit de ruimte juist de blik op de aarde wierpen, om te zien hoe erg de aarde bedreigd wordt. Er bleek zoveel dat ik nog niet wist en dat diepte geeft aan het instituut. Dat maakte me nog enthousiaster hier aan de slag te gaan. Dus toen Haig me belde dat hij wilde stoppen als directeur, wist ik: dit is wat ik wil doen.”

Hoe waren uw eerste dagen hier?

“Fantastisch om de medewerkers met zo veel passie aan de slag te zien. Mee te lopen met de hoveniers, die in een paar dagen tijd honderdduizend bollen planten om het park in het voorjaar weer in bloei te zetten. Mee te doen met de training van de zeeleeuwen en die natte snuit op je wang te krijgen. De betrokkenheid te ervaren van de dierverzorgers die bezig zijn met de introductie van de babygorilla. Ze geven 24-uurszorg en slapen naast Yanga. Wat een inzet.”

Hoe staat ARTIS ervoor?

“Haig Balian heeft ontzettend veel veranderd. Toen hij hier in 2003 kwam, moest er gereorganiseerd worden om ARTIS te behouden voor de toekomst. Haig moest domineren, zoals hij dat noemt. Nu is er die prachtige plek waar al heel veel veranderd is, en het gaat om het behouden en verder uitwerken van de missie: bewustzijn creëren bij het publiek dat we moeten zorgen voor de natuur. Waar ik goed in ben, is mensen in hun kracht zetten. Er is veel kennis, kunde en betrokkenheid binnen ARTIS. Die moeten we zeker gebruiken."

Wat zijn uw plannen?

“Ik ben hier nog maar kort en ik wil de tijd nemen om de visie verder uit te werken. Ik hoop dat als ik hier ooit wegga, ARTIS nog meer een natuurtuin is geworden. Met planten, dieren en microben. Stadskinderen in contact brengen met de natuur is zó belangrijk. Als ze ruiken, horen en soms zelfs voelen wat natuur is, willen ze die ook beschermen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ARTIS herkend en erkend wordt als de plek waar het debat over natuurkwesties wordt gevoerd. Én in 2030 wil ik een fossielvrij ARTIS, wat een grote uitdaging wordt met plekken als het Aquarium en het warme Reptielenhuis. We moeten een voorbeeldrol nemen op het gebied van duurzaamheid.”

Hoe verwacht u dat ARTIS ú zal veranderen?

“Ik merk nu al dat de omgeving me rust brengt. Er komen 100.000 dingen op me af, maar ik voel me toch ontspannen. Als ik ’s morgens het gezang van de gibbons hoor, ben ik intens gelukkig. En, wat misschien wel het mooiste is, mijn kinderen zullen hier opgroeien. Laatst liepen we ’s avonds langs de wolven, en wilde mijn zoon Daan van 2 gras aan ze voeren. Hij viel, en de wolvinnen sprongen erop af en zagen hem als prooi. Het zijn echt geen huisdieren, maar wilde dieren. Dat vind ik prachtig.”